Από την άμμο στο φως / From sand to light

Έκθεση στην Gallerie 3, 18 Οκτωβρίου έως 14 Νοεμβρίου 1994.
Exhibition at Gallerie 3, 18 October to 14 November 1994.

Slide
untitled-1

Untitled, 190Χ120X5 cm, sea sand, mixed media, 1992.

Slide
untitled-7

Untitled, 175Χ145X6 cm, sea sand, mixed media, 1993.

Slide
untitled-4

Untitled, 180Χ140X6 cm, sea sand, mixed media, 1992.

Slide
untitled-5

Untitled, 190Χ140X24 cm, sea sand, mixed media, 1992.

Slide
untitled-6

Untitled, 110Χ200X20 cm, sea sand, mixed media, 1993.

Slide
untitled-8

Untitled, 100Χ120X7 cm, sea sand, mixed media, 1994.

Slide
untitled-9

Untitled, 100Χ95X7 cm, sea sand, mixed media, 1992.

previous arrow
next arrow

Κάτω από το δέρμα της εικόνας.

Το μάτι ανιχνεύει, μέσα από τα διάκενα που αφήνουν οι μορφές, το βάθος του σκότους απ΄το οποίο εκείνες αναδύονται, ως εικόνες που το φως τις κατοχυρώνει,τις υπονομεύει ή τις αμφισβητεί.
Ο χρόνος καθώς κυλά, συμμαχεί με την ψευδαίσθηση, κρύβοντας την φευγαλέα αλήθεια, ενώ αφήνει στον καλλιτέχνη τα νώτα της, για να υποψιαστεί και με τον τρόπο του εκείνος να αποδώσει, την λεπτή διασυνοριακή γραμμή που χωρίζει κι΄ ενώνει τους δύο κόσμους. Τον κόσμο των αντικατοπτρισμών που προκαλεί η γοητευτική ματαιότητα μιας ασύλληπτης και μεταβαλλόμενης πραγματικότητας από την μία πλευρά, τον κόσμο των ερεθισμάτων και αντιδράσεων της συναίσθησης από την άλλη, για μια δημιουργική υπέρβαση και των δύο αυτών παραμέτρων.
Ο Δημήτρης Χατζαντωνάκης με τις εικαστικές του προτάσεις δεν παραμένει σε αυτές τις ισορροπίες. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στις ρυθμογενετικές προϋποθέσεις που μπορούν να εγκυμονήσουν τις περιπέτειες της μορφής, πριν η παρουσία της αρχίσει να διακυβεύεται, ανάμεσα στα φαινόμενα που την εξουσιάζουν και στις ψυχοδυναμικές αποτυπώσεις της συνείδησης η οποία με τα μετεικάσματά της προικοδοτεί την μνήμη.
Οι λειτουργίες της φύσης, (όταν μπορεί κανείς να διακρίνει πίσω από τις αλλαγές των όψεων που παρουσιάζουν, τις σταθερές μιας νομοτελειακής συγκρότησης), αντιστοιχούν με ορισμένες λειτουργίες της πρόσληψης. Πλέγματα επενεργειών και συστήματα αναφορών σχηματίζονται, που μετατρέπουν το ενδεχόμενο σε γεγονός και το άυλο σε ορατό, την ώρα που μπαίνει σε τάξη ξεφεύγοντας από το χάος. Τα πλέγματα αυτά στα έργα του Δημήτρη Χατζαντωνάκη εμφανίζονται με το ένδυμα μιας κυματικής συμβολής. Διασταυρώσεις δραστηριοτήτων δημιουργούν κομβικά κέντρα όπου αλιεύεται το φως και στην συνέχεια διοχετεύεται, υποστασιώνοντας έναν ιστό χαρτογραφούμενων παλμικών δονήσεων. Ανάλογα με τις εντάσεις των εστιών εκπομπής του φωτός και των ιδιοσυχνοτήτων του, (οι οποίες προσπίπτουσες διεγείρουν μορφοποιητικά την επιφάνεια), δημιουργείται ένας χωροπλαστικός διάλογος αντικρισμάτων του βλέμματος και της ύλης, των τόνων λάμψης και σκιάς, καθώς η συναίσθηση διεγείρεται και εκείνη με τον τρόπο της, ενεργοποιώντας τους μνημοτεχνικούς, δικούς της συνειρμούς της εικόνας.
Ο Δημήτρης Χατζαντωνάκης δεν διαπραγματεύεται την εικόνα κατά μέτωπο. Από τα νομίσματα και τα αντικρύσματά της, την αναζητεί στα υποδόρια κρησφύγετα της. Εκεί που οι εντυπώσεις αυτοδιαψεύδονται και οι διεργασίες αποκαλύπτονται γυμνές, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς και ψιμύθια. Κάτω από το δέρμα της εικόνας, ενυπάρχουν ποσοτικά και ποιοτικά γνωρίσματα, σχετικά με τις ιδιότητες και τις συμπεριφορές δομής, υφής και ύλης στο στο επίπεδο, πριν από την οικοδόμηση όγκου. Οι τρεις διαστάσεις και η ψευδαισθητική κατά συνέπεια προοπτική αυτοαναιρούνται, παρουσιαζόμενες σε μία έκταση που υπολογίζεται κατά ύψος και πλάτος, σαν ο θεατής να υπερίπταται και να επισκοπεί το γενεσιουργικό φαινόμενο της μορφής, απεμπλεκόμενος από τα δίχτυα της.
Ο διάλογος ωστόσο που το βλέμμα αναπτύσσει, καθώς εκείνο μετακινείται αλλάζοντας οπτικές γωνίες πρόσληψης, αναθεωρεί διαρκώς τις συντεταγμένες της σημειολογίας που αποδίδει η φωτοσκιά η οποία μετατρέπεται σε χρωματικό τόνο και ανακλαστική δυνατότητα επιφανείας, εφ΄ όσον είναι με τέτοιο τρόπο αυτή επεξεργασμένη (άμμος θαλάσσης, μικτή τεχνική) ώστε να αφήνει την κρυσταλλική της υφή και το βάθος πεδίου κυμαινόμενα να ισοδυναμούν το μοιραίο και το πιθανό ενδεχόμενο, μιας μορφής που αναμένεται, χωρίς ποτέ να εκδηλώνεται. Η αλήθεια της παρουσίας της είναι πρόδηλη, μέσα από τους ρυθμούς αναγγέλλουν αυτήν την μορφή, στο βυθό του βλέμματος και στον πυθμένα μιας υγρής αγκαλιάς, που πριν από την γέννησή της στο φως, την περιθάλπει.
  

Αθηνά Σχινά